من که میدانم شبی عمرم به پایان می رسد

نوبت خاموشیم سهل و آسان می رسد

من که می دانم به دنیا اعتباری نیست

بین آدمی و مرگ قول و قراری نیست

من که می دانم عجل نا خوانده وارد میشود

بیخبر می آید  راه فراری نیست  نیست ...

فقط اوست که یارای من است ...

کی اشکات و پاک می کنه شبا که غصه داری

دست به موهات کی می کشه وقتی منو نداری

شونه کی مرحم هق هقت میشه دوباره

از کی بهوونه میگیری شبای بی ستاره

برگ ریزونای پاییز کی چشم به راهت نشسته

از جلو پات جمع می کنه برگای زرد و خسته

کی منتظر می مونه حتی شبای یلدا

تا خنده رو لبات بیاد شب برسه به فردا

کی از سرود بارون قصه برات می سازه

از عاشقی می خونه وقتی که راه درازه

کی از ستاره بارون چشماش و هم میزاره

نکنه ستاره ای بیاد یاد تو رو نیاره

خسته ی خسته ی خسته

کنج تنهای نشسته دل من

بس که از عالم و آدم بدی دیده

در به روی همه بسته  این دل من

از زندگی هر آنچه لیاقتش را داشته باشیم به ما میرسد نه آنچه آرزویش را داریم

   دست تو ، تو دست من بود ، دلت اما جای دیگه

برو ،برو که مثل تو زیاده تو دنیا واسم

برو ،برو ولی بدون  که تا ابد جایی نداری تو دلم 

زدم به سیم آخر گفتم ولش کن بی خیالش 

اون واسه من یار نمیشه بی خیال عشق محالش

می خوای بری ! خوب به درک 

برو ،برو که مثل تو زیاده تو دنیا واسم

          گمان میکردم که با من هم دل وهم دین و هم دردی

                                 به مردی با تو پیوستم ندانستم که نامردی

وقتی میگن به آدم دنیا فقط دو روزه  
آدم دلش میسوزه ای خدا ای خدا ای خدا ای...                          
آدم که به گذشته یه لحظه چشم میدوزه                    
   بیشتر دلش میسوزه ای خدا ای خدا ای خدا ای                       
دنیا بقا نداره . چشمش حیا نداره   
هیچکس وفا نداره ای خدا ای خدا ای خدا ای ...            
دلی میخواد از آهن . هر کی میخواد مثل من             
اینقدر دووم بیاره ای خدا ای خدا ای خدا ای...          
تا که آدم جوونه کبکش خروس میخونه      
دنیا باهاش مهربونه ای خدا ای خدا ای خدا ای...           
اما به وقت پیری بی یار و بی نشونه   
آدم تنها میمونه ای خدا ای خدا ای خدا ای...     

ببخش اگه تو قصه مون  دو رنگ و نامرد نبودم 

ببخش که عاشقت بودم  خسته و دل سرد نبودم

ببخش که مثل تو نشد  خیانتو یاد بگیرم

اگر که گفتم به چشات بزار واسه تو بمیرم

ببخش اگه تو گریه هام  دو رنگی و ریا نبود

اگر که دستام مثه تو با کسی آشنا نبود

ببخش اگه تو عشقمون  کم نمی زاشتم چیزی رو       

ببخش که یادم نمی ره  اون روزای پاییزی رو

لیاقت دستای تو بیشتر از این نبود عزیز     

نه نمی خوام گریه کنی  برای من اشکی نریز

لیاقت چشمای تو  نگاه ِ پاک ِ من نبود ...

                                میرسد روزی که فریـــــــاد وفا را ســــــــر کنی

                              میرسد روزی که احســـــــــــاس مرا باور کنی 

                               خاطــــــــــــــرات رفته ام را مو به مو از بر کنی 

                             میرســـــــــــــد روزی که تنها ماند از من یادگار 

                          نامه های کهنه ای را که به اشکــــــت تر کنی 

                         میرسد روزی که در صحرای خشک بی کســی 

                           بوته های وحشــــــــــــــی گل را زغم پرپر کنی 

                          میرســــد روزی که صبرت سر شود در پای من 

                          آن زمان احســــــــــــــــــاس امروز مرا باور کنی