وقتی که اعتماد من از ریسمان سست عدالت آویزان بود

و در تمام شهر

قلب چراغ مرا تکه تکه می کردند

وقتی که چشم های کودکانه عشق مرا

بادستمال تیره قانون بستند

و از شقیقه های مضطرب آرزوی من

فواره های خون به بیرون می پاشید

وقتی که زندگی من دیگر

چیزی نبود هیچ چیز به جز تیک تاک ساعت دیواری

دریافتم باید باید باید

دیوانه وار دوست بدارم.

یک پنجره برای من کافیست

یک پنجره به لحظه آگاهی و نگاه و سکوت.......