وقتی لحظه مرگم فرا خواهد رسید
وقتی که دگر دست از دنیا خواهم کشید
وقتی که دگر روی ماهت را نخواهم دید
وقتی که دگر دیده از جهان خواهم بست
تو مرا غسل و کفن کن
تو مرا آرام در خاک کن
تو برایم بی صدا اشک ریز
هنگام آمدن بر روی مزارم بیاور برایم شاخه گل عشق را
هنگام رفتن ببوس بالین خاک را.

روز و شب ها تمام می شود و زمان می گذرد
دلمان به خواب های طولانی و بیداری های کوتاه خوش است
و زمان می گذرد 

حالا دلمان خوش می شود به گریه ای و فاتحه ای
به اینکه کسی برایمان خیرات بدهد و کسی و به یادمان اشک بریزد
ذوق می کنیم که کسی اسممان را بگوید
و یا رهگذری سنگ قبرمان را بخواند
و دلمان می شکند از لایه های خاکی که سنگ قبرمان را در مرور زمان می پوشاند
دلمان خوش است به استخوان بودن
به هیچ بودن
به خاک بودن دلمان خوش است

و زمان باز می گذرد

سوختم
در عشق خودم سوختم
سوختم و آموختم
بی وفایان در جهان
بسیارند در هر زمان
عاشقی; راز خود اندر دل بدار
سنگدلان بسیارند
خود را ارزشمند بدار...

  دلم می خواهد گریه کنم به حال زار این دلم
دلم می خواهد داد بزنم واسه رهایی از خودم
دلم می خواهد پر بکشم به آسمون سفر کنم
روی ابرها بشینم به آدما نظر کنم
دلم می خواهد داد بزنم همه جا فریاد بزنم
بگم ستاره گم شده خاموش و بی صدا شده
از عشقش جدا شده تازه مثل ما شده
بی نور و بی صدا شده داره حق حق میکنه
اونم می خواهد گریه کنه از این دل بی همزبون
پیش خدا شکوه کنه آره دلش گرفته

ما که رفتیم ولی یادت باشه دیونه بودیم  ** واسه تو یه عمر اسیر،تو کنج این خونه بودیم

 ما که رفتیم تو بمون با هر کی که دوسش داری

 با اونی که پنهونی سر روی شونش میذاری

ما که رفتیم ولی این رسم وفاداری نبود

 قصه چشمای تو واسه ما تکراری نبود

 ما که رفتیم حالا تو می مونی و عشق جدید 

 ما که رفتیم ولی مزد دستای ما این نبود

 دل ما لایق اینکه بندازیش زمین نبود